Ο Χριστόδουλος Χάλαρης είναι μία όντως μοναδική περίπτωση του σύγχρονου ελληνικού μουσικού γίγνεσθαι. Παιδί κρητικής οικογένειας παραδοσιακών μουσικών που πρώτη -και μάλλον παντοτινή- αγάπη του ήταν η βυζαντινή μουσική, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ένας από τους πρώτους συνθέτες της χώρας μας που σπούδασε μαθηματικά -αλλά και μουσική φυσικά- στο Παρίσι, όπου επίσης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες οι οποίοι ασχολήθηκαν με τους λιγότερο και από πρωτόλειους ακόμα υπολογιστές. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα επένδυσε και τις επιστημονικές γνώσεις του στη δημιουργία της βασισμένης στη δημοτική και, πολύ περισσότερο, στη βυζαντινή παράδοση δικής του μουσικής, της οποίας αποκορύφωμα κατά γενική ομολογία θεωρείται ο εμβληματικός δίσκος «Δροσουλίτες».
Παράλληλα όμως με τη δημιουργία του ο Χριστόδουλος Χάλαρης υπήρξε
«Όταν λίγο πριν το κώνειο, ολοκληρώσει την επιρροή του στον οργανισμό του σπουδαιότερου ανθρώπου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του Σωκράτη, ρωτήθηκε από τους μαθητές του, πώς αξιολογούσε την μουσική, εκείνος εξόρκισε τους μαθητές να ποιούν μουσική (να συνθέτουν μουσική) και περί αυτήν να εργάζονται.
Σωρεία εννοιών που συνδυάζουν την μουσική με το κοινωνικό ήθος διατυπώθηκαν κατά το παρελθόν.
Η έντεχνη καταγεγραμμένη μουσική αλλά και οι περί την διδασκαλία αυτής κώδικες, εδώ γεννήθηκαν και από εδώ διαδόθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πόνημα αυτό που έχω την τιμή να σας παρουσιάσω μαζί με τον εκδότη μου σήμερα, έρχεται να συμπληρώσει ένα σοβαρό κενό στην μουσική βιβλιογραφία.
Η μουσική πράξη από την αρχαιότητα μέχρι και το τέλος της βυζαντινής περιόδου αναλύεται και μπορεί εύκολα να γίνει κτήμα κάθε ενδιαφερομένου. Τα εργαλεία καταγραφής του μουσικού φαινομένου, τόσο εν χρόνω όσο και εκτός αυτού, τα ανέλαβε εξ αρχής, η σπουδαία φιλοσοφική σχολή των Πυθαγορείων.
Συνεδέθη, λοιπόν, με τα μαθηματικά από νωρίς. Όμως η μουσική στην ουσία της δεν αποτελεί μέρος τους.
Ο άνθρωπος την χρειάζεται για να ακουμπήσει την τελειότητα. Αφού γίνει πρώτα ερωτικός, δηλαδή "εραστής του σύμπαντος κόσμου" τότε μπορεί με την άσκηση να γίνει "ομοούσιός της" για να δικαιωθεί εν τέλει γενόμενος "φιλόσοφος". Η αριστεία είναι προϊόν άοκνης άσκησης για την προσέγγιση του Θείου.
Μεγάλο κενό στην ελληνική βιβλιογραφία αποτελεί η έλλειψη πονημάτων σχετιζόμενων με την μουσική πράξη, ανά τους αιώνες στην πατρίδα μας. Η παρούσα εργασία έχει την φιλοδοξία να λειτουργήσει σαν το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανάπτυξη της συγγραφής ιστορικών περί την μουσική πονημάτων.
Η λόγια μουσική, γεννήθηκε εδώ προ αμνημονεύτων χρόνων.
Εδώ προσδιορίστηκε κατά περίπτωση το πρέπον αυτής ήθος.
Εδώ κατοχυρώθηκε η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Εδώ προσδιορίστηκε ο σπουδαίος κοινωνικός ρόλος του μουσικού φαινομένου.
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει και πάλι την νέα αφετηρία για μία μουσική δημιουργία που μας προάγει στον δρόμο της πνευματικής τελείωσης».
Ο Δρ. Μιχαήλ Γ. Αγγέλου, Οφθαλμίατρος – Χειρούργος στο έκτο μέρος της συνέντευξής του στην Πεμπτουσία αναφέρεται στη θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής.
Στις 7 Ιανουαρίου 1977, άνδρες του Λιμενικού επέδραμαν στο κυπριακό μότορσιπ «Γκλόρια», που έπλεε κοντά στα Ίσθμια και ανακάλυψαν στα αμπάρια του 11 τόνους χασίς, μία από τις μεγαλύτερες ποσότητες ναρκωτικών που είχαν ανακαλυφθεί έως τότε, όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής. Το πλοίο είχε φορτώσει το «μυρωδάτο χασίσι» από λιμάνι του Λιβάνου και κατευθυνόταν προς την Αμβέρσα του Βελγίου.
Οι ελληνικές αρχές ήταν ενήμερες για το είδος του φορτίου, καθώς ο πλοίαρχος του «Γκλόρια», Νίκος Ξανθόπουλος, παλαιός ανανήψας λαθρέμπορος, συνεργαζόταν με την DEA, την αμερικανική υπηρεσία δίωξης ναρκωτικών. Με τηλέγραφημά του στις 23 Δεκεμβρίου 1976 είχε ενημερώσει τους έλληνες αρμόδιους ότι τις επόμενες ημέρες το πλοίο του θα μετέφερε φορτίο με σοκολάτες.
Οι δύο τούρκοι συνοδοί (τα μεμέτια)Για την υπόθεση κατηγορήθηκαν οι δύο Τούρκοι (τα «μεμέτια» του τραγουδιού), που ήταν μέλη του πληρώματος και όπως αποδείχθηκε οι συνοδοί του παράνομου φορτίου. Ο καπετάνιος του «Γκλόρια» όχι μόνο αφέθηκε ελεύθερος, αλλά και εισέπραξε την αμοιβή του 1,5 εκατομμυρίου δραχμών.
O Τσιτσάνης πληροφορήθηκε το περιστατικό από μία φίλη του. «Βάζεις το χέρι στο βαγγέλιο ότι άκουσες καλά... Έντεκα τόννοι μαύρη! Πρωτοφανές!» της είπε. Σχεδόν αμέσως του ήρθε η έμπνευση και άρχισε να γράφει την πρώτη στροφή του τραγουδιού και το βράδυ άρχισε να το ντύνει με νότες. «Ήταν Σάββατο», θυμάται. «Πιάνω από δω, πιάνω από κει... Δεν μου άρεσε το τέμπο. Μετά έγραψα τη δεύτερη στροφή πίσω από ένα αγγελτήριο γάμου. Μετά μου ήρθαν στο νου οι μουσικές που γύρευα και όλα πήγαν ρολόι».
Μέσα στο Γενάρη το ηχογράφησε με τη Λιζέτα Νικολάου στα δεύτερα φωνητικά. Το τραγούδι κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1977 σε δίσκο 45 στροφών (σινγκλ). Στην άλλη πλευρά υπήρχε ένα παλιό του τραγούδι «της χρυσής αλανιάρικης εποχής της Σαλονίκης», το «Τάγμα Τηλεγραφητών». Ήταν η στρατιωτική μονάδα που πέρασε αλησμόνητες στιγμές, σύμφωνα με διήγησή του. Το «Βαπόρι απ’ την Περσία» ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Τσιτσάνη, αν και δεν παιζόταν από τα ερτζιανά λόγω θέματος. Από τότε γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις και αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου στα λαϊκά μαγαζιά.
Λίγες ημέρες ημέρες μετά το θάνατο του Τσιτσάνη (18 Ιανουαρίου 1984) το «Βαπόρι απ’ την Περσία» επανήλθε στην επικαιρότητα για νομικούς λόγους. Ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Σπύρος Κανίνιας το άκουσε σε μία εκπομπή της ΕΡΤ στις 26 Δεκεμβρίου 1983 και με έγγραφό του στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 1984 ζήτησε να γίνουν όλες οι «νόμιμες ενέργειες», επειδή το τραγούδι είναι κακής ποιότητος (αντιβαίνει το άρθρο 12 παρ. 2 του Συντάγματος) και παραβαίνει το άρθρο 3 παρ. 6 του ν.δ. 743/70, που τιμωρεί όποιον συντελεί με οποιοδήποτε τρόπο στη διάδοση των ναρκωτικών.
Η υπόθεση ανατέθηκε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Μαλακάση, ο οποίος διενήργησε προκαταρκτική εξέταση και στο πόρισμά του, που υποβλήθηκε στις 26 Ιουλίου 1984 στον Εισαγγελέα Εφετών της Αθήνας, ανάφερε ότι έθεσε τη δικογραφία στο αρχείο, επειδή το τραγούδι «δεν μπορεί να παρωθήσει στη χρήση και διάδοση ναρκωτικών». Στο ίδιο έγγραφο, ο εισαγγελικός λειτουργός χαρακτηρίζει το τραγούδι «από τα ατυχή του λαϊκού συνθέτη» και υποστηρίζει ότι «φρόνιμο θα είναι να μην εκπέμπεται από την τηλεόραση, γιατί τα μεταδιδόμενα από αυτή πρέπει να είναι ποιοτικής στάθμης».
Το Approaches είναι ένα επιστημονικό περιοδικό ανοικτής πρόσβασης το οποίο προσκαλεί διαφορετικές προοπτικές σχετικά με την πρακτική, το επάγγελμα και την επιστήμη της μουσικοθεραπείας. Ως ελληνοαγγλική έκδοση, το Approaches καλλιεργεί το διεπιστημονικό διάλογο γεφυρώνοντας τοπικές και παγκόσμιες πτυχές της μουσικής, της υγείας και της ευεξίας.
