Ελληνικά μουσικά όργανα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ως ελληνικά μουσικά όργανα εννοούνται τα μουσικά όργανα της κλασικής αρχαιοελληνικής και βυζαντινής περιόδου, έτσι όπως καταγράφονται σε αρχαιολογικές ή φιλολογικές μαρτυρίες των σχετικών περιόδων και το γενικόεννοιολογικό πλαίσιο που διαμορφώνεται σχετικά με τη χρήση τους στο πέρασμα του χρόνου και η σχέση τους με τη σύγχρονη ταξινομία των μουσικών οργάνων.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη] 

• 1 Κατηγορίες οργάνων στην κλασική αρχαιοελληνική και βυζαντινή περίοδο
• 2 Χρήσεις των οργάνων στην αρχαιοελληνική κλασική περίοδο
• 3 Ιδιαίτερες χρήσεις των οργάνων στη βυζαντινή περίοδο
• 4 Συνοπτικές συγκρίσεις με το παρόν
• 5 Σύνοψη
• 6 Παραπομπές-σημειώσεις
• 7 Βιβλιογραφία
• 8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Κατηγορίες οργάνων στην κλασική αρχαιοελληνική και βυζαντινή περίοδο

Aφιέρωμα στη Βυζαντινή μουσική

Αφιέρωμα  στη Βυζαντινή μουσική Βυζαντινή Μουσική ονομάζεται η μουσική της περιόδου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (330-1453μ.Χ.) καθώς και η μουσική της μετέπειτα περιόδου όταν αυτή ακολουθεί το μουσικό σύστημα που καθιερώθηκε την εποχή του Βυζαντίου. Σήμερα η Βυζαντινή μουσική χρησιμοποιείται ευρέως στις ακολουθίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η σύγχρονη εκκλησιαστική εκκλησιαστική μουσική σε ένα μεγάλο μέρος της είναι δημιουργημένη μετά την βυζαντινή περίοδο, δεδομένου όμως ότι ακολουθεί την παράδοση, το σύστημα και το τυπικό της βυζαντινής περιόδου ονομάζεται έως σήμερα Βυζαντινή Μουσική. Ιστορία της Βυζαντινής Μουσικής H βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική προέρχεται από την αρχαία Ελληνική, Συριακή αλλά και Εβραϊκή θρησκευτική μουσική παράδοση. Διακρίνονται 3 εποχές: παλαιού, μέσου και νέου μέλους. Η εποχή του Παλαιού Βυζαντινού Μέλους ξεκινά από τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους και περνώντας από την εποχή της αποκρυστάλλωσης της λειτουργίας (9ος αι.) φθάνει μέχρι το 14ο αι. Σημειογραφία Εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την περίοδο των εικονομαχιών 726-843 ως εκφωνητική ή νευματική σημειογραφία. Στην εκφωνητική σημειογραφία (την οποία ονομάζουμε και παλαιοβυζαντινή) καταγράφονται μόνο ορισμένες κινήσεις της φωνής, κυρίως στην αρχή και το τέλος του στίχου, ως υπενθήμιση για τον ψάλτη.